ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

«Σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις
να μην τις παίρνει ο άνεμος»
Μανόλης Αναγνωστάκης

35 χρόνια μπορεί να φαίνονται πολλά. Γιατί όμως να συνεχίζεται με τέτοια ένταση η κουβέντα για το πολυτεχνείο; Τολμάμε να ισχυριστούμε ότι συνεχίζεται με τέτοια ένταση γιατί από τα συμπεράσματα μιας τέτοιας κουβέντας εξαρτάται ακόμη και η έκβαση των σημερινών κοινωνικών συγκρούσεων και αυτό το ξέρει καλύτερα από όλους η ίδια η εξουσία. Γιατί η ιστορική εμπειρία πάντα έχει την δυνατότητα να μετατραπεί σε πρακτική. Και αν αυτή η εμπειρία περικλείει συμπεράσματα επικίνδυνα για την εξουσία τότε επικίνδυνη θα είναι και η πρακτική στην οποία θα δώσει οξυγόνο.
Δεν είναι τυχαίο ούτε σπάνιο μετά από κάποια εξέγερση το νόημα που της έδωσαν αυτοί που πήραν μέρος να είναι αρκετά διαφορετικό από αυτό που με διάφορους μηχανισμούς τελικά επιβλήθηκε. Έτσι και το Πολυτεχνείο θεωρείται ότι ήταν η πράξη «ηρώων» που εξέφραζαν όλο τον «Ελληνισμό» στον αγώνα του ενάντια στην ξενοκίνητη χούντα. ΄Ένα αγώνα που συντόνιζαν «μεγάλες προσωπικότητες του έθνους» που με τις κατάλληλες διεθνείς επαφές επέβαλλαν και την επαναφορά στον ομαλό κοινοβουλευτικό βίο.
Για εμάς βέβαια τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Θα ήταν εύκολο απλά να υμνούμε τους ήρωες του πολυτεχνείου. Δεν το κάνουμε όμως, όχι γιατί δεν σεβόμαστε τους αγώνες εκείνων που αντιστάθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίσθηκαν, αλλά γιατί ξέρουμε ότι οι εξεγέρσεις ποτέ δεν ήταν υπόθεση λίγων. Ποτέ δεν ήταν υπόθεση ηρώων. Έτσι ξέρει η Αριστερά να τιμά τους αγωνιστές και τους νεκρούς της. Την ιστορία δεν την γράφουν οι «μεγάλοι άντρες» αλλά οι αγώνες και τα κινήματα. Το αν θα καταφέρουμε να ζούμε σε μία κοινωνία που θα σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και δεν θα χρειάζεται την εκμετάλλευση για να επιβιώνει εξαρτάται από την έκβαση αυτών των κοινωνικών αγώνων. Είμαστε σίγουροι ότι το πολυτεχνείο δεν ήταν ο αγώνας όλου του «Ελληνισμού», γιατί και τότε κάποιο είχαν επιλέξει να είναι με τα τανκ. Γιατί σε τελευταία ανάλυση οι πολιτικές επιλογές δεν είναι ζήτημα καλών προθέσεων, αλλά αντικειμενικών συμφερόντων.

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Συνεχίζονται γιατί δεν έχουν δικαιωθεί, συνεχίζονται γιατί τίποτα δεν έχει τελειώσει. Γιατί η πολιτική της «ελεύθερης αγοράς» το μόνο που έχει καταφέρει είναι να στερήσει την ελευθέρια από όλους τους άλλους. Γιατί στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα ανατρέπονται και επικρατούν συνθήκες ζούγκλας. Γιατί μέσα σε αυτά τα πλαίσια αναδιαρθρώνεται συνολικά ο εκπαιδευτικός μηχανισμός με στόχο την υποβάθμιση των σχολών μας σε φθηνά κέντρα κατάρτισης που θα παράγουν ένα ευέλικτο και μίας χρήσης εργατικό δυναμικό που δεν θα μπορεί να διεκδικήσει ούτε τα στοιχειώδη. Γιατί οι μηχανισμοί καταστολής διογκώνονται κτίζοντας μία κλειστοφοβική κοινωνία ελέγχου. Γιατί η παγκόσμια τρομοκρατία των ισχυρών της γης μέσω τον ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων συνεχίζει να σπέρνει τον πόνο και την καταστροφή.
Θα ήταν εύκολο απλά να πάρουμε μέρος και στο φετινό μνημόσυνο εκφράζοντας την συμπάθια μας προς τον θανόντα. Δεν θα το κάνουμε όμως. Δεν θα το κάνουμε γιατί πίσω από την βιτρίνα που έχει στηθεί εμείς προτιμάμε να βλέπουμε τους ορίζοντες της ιστορίας. Τους αγώνες που δεν έχουν ακόμα γίνει. Τους αγώνες που είναι ανάγκη να δοθούν. Αγώνες σαν και αυτόν που δώσαμε τον Μάη-Ιούνη του 2006 και του περσινού φθινοπώρου για το δικαίωμα στην μόρφωση και στην δουλειά. Αγώνες που μας έδειξαν ότι πέρα από τους «μεγάλους» και «σοφούς» της ιστορίας, υπάρχει η αντίσταση, η αλληλεγγύη και η αξιοπρέπεια των «από κάτω».